تاور بریج، از پل های معروف و نمادین لندن - بانیما

ساخت تاور بریج به اواخر قرن 19 میلادی و زمانی برمی گردد که مسئولان تصمیم گرفتند یک پل دیگر را پایین تر از پل لندن بنا نمایند. مسئله ای که در این پروژه وجود داشت، این بود که نمی توانستند پلی ثابت و هم سطح با خیابان بزنند؛ زیرا در آن صورت، راستا کشتی های بادبانی به سمت لنگرگاه مسدود می شد. بیش از 50 طرح را برای ساخت این پل پیشنهاد دادند تا بتوانند راه حلی برای این موضوع پیدا نمایند که یکی از آن ها به جوزف بزلجت (Joseph Bazalgette) تعلق داشت. البته طرح او را به دلیل نداشتن ارتفاع کافی رد کردند و در سال 1884، قرار شد آن را به شکل پل اهرمی بسازند و در نهایت این طرح مورد قبول نهاده شد. مهندسی این پروژه را جان ولف بری (John Wolfe Barry) و معماری آن را هوراس جونز (Horace Jones) انجام داد. بری، ساخت 2 برج را درنظر داشت و دهنه مرکزی پل و اهرم های آن را به گونه ای طراحی کرد تا بتوان آن ها را بالا بُرد و کشتی ها به راحتی از راستا خود عبور نمایند. قبل از نصب سیستم الکتروهیدرولیک، ابتدا از سیستم هیدرولیک ساده برای بالا بردن این پل استفاده می شد و امروزه یکی از این موتورهای هیدرولیک را در موزه این پل، یعنی نمایشگاه های تاور بریج (Tower Bridge Exhibition Offices) به نمایش می گذارند.

ساخت این پل در سال 1886 آغاز شد و 8 سال طول کشید تا به سرانجام برسد. البته هوراس جونز در همان سال اول ساخت از جهان رفت و جرج استیونسن (George Stephenson)، کار او را ادامه داد. استیونسن، نمای گوتیک را جایگزین طراحی ساده قبلی کرد تا هم زیباتر گردد و هم با برج لندن که در مجاورت این پل واقع شده، هماهنگی بیشتری داشته باشد و همین موضوع، تاور بریج را به بنایی منحصر به فرد تبدیل نموده است. این پل رسماً در سال 1894 و با حضور شاهزاده ولز و همسرش افتتاح شد. در طول جنگ جهانی دوم از آنجایی که احتمال داشت موتورهای پل برج بر اثر عملیات دشمن آسیب ببیند، یک موتور دیگر را نیز محض احتیاط به آن اضافه کردند. این موتور سوم بعد از مدرنیزه شدن سایر دستگاه ها در سال 1974، دیگر کاربرد چندانی نداشت و به موزه موتور بخار فورنست (Forncett Industrial Steam Museum) اهدا شد.

در سال 2000، یک سیستم کامپیوتری برای پل نصب شد تا به وسیله آن بتوانند بالا و پایین رفتن اهرم ها را از راه دور کنترل نمایند. در سال 2012، حلقه های المپیک را از تاور بریج آویزان کردند تا از آن برای تبلیغات بازی های المپیک تابستانی استفاده گردد که میزبانی آن را لندن برعهده داشت. این پل چندین بار در طول تاریخ بازسازی شده و برای محافظت از آن، محدودیت هایی برای سرعت و وزن اتومبیل ها وضع نموده و یک دوربین هم قرار داده اند تا برای متخلفین جریمه فرستاده گردد. امروزه عبور و مرور کشتی ها نسبت به قبل کمتر شده، اما هنوز هم می بایست درخواست خود را 24 ساعت جلوتر اعلام نمایند و مسئولان نیز ساعت دقیق آن را زودتر در وب سایت پل می زنند. همچنین کشور چین ، یک نسخه تقریباً کپی از تاور بریج را در شهر سوژو (Suzhou) بنا نموده و تفاوتش با تاور بریج لندن در این است که 4 برج دارد و پل آن باز و بسته نمی گردد.

تاور بریج به طور کل، 240 متر عرض دارد و ارتفاع برج های آن به 65 متر می رسد. پل اهرمی یا همان دهانه مرکزی (فاصله بین دو برج)، 61 متر است و آن را به دو قسمت مساوی تقسیم نموده که تا 86 درجه بالا می فرایند و کشتی ها از میان آن ها عبور می نمایند. دهانه های کناری، همان پل معلق هستند که هر کدام 82 متر طول دارند و وزنشان به یاری برج ها و دیوارهای پل کنترل می گردد. خودروها و عابران پیاده می توانند به صورت رایگان به این پل دسترسی داشته باشند؛ اما باید مبلغی را برای بازدید از موزه آن پرداخت کنید که موتورخانه، دو برج و گذرگاه های بالای آن را شامل می گردد. تاور بریج را در سال 1977 و به مناسبت 25 ساله شدن مدت سلطنت ملکه الیزابت، به رنگ قرمز و سفید و آبی درآوردند که بعد از بازسازی اش در سال 2010، آن را به رنگ اصلی خود یعنی آبی و سفید بازگرداندند.

درباره نام پل

علاوه بر اینکه تاور بریج را معمولاً با پل لندن اشتباه می گیرند، یک باور غلط دیگر نیز راجع به اسم آن وجود دارد. بیشتر مردم فکر می نمایند نام پل برج از این موضوع نشأت می گیرد که تاور بریج، جزو معدود پل های رود تیمز به حساب می آید که از برج هم برای ساخت آن استفاده شده است. اما در واقع این پل، اسم خود را از برج لندن می گیرد که در نزدیکی همین مکان واقع شده و همانطور که گفتیم، در انتخاب معماری گوتیکِ این پل نیز نقش داشته است.

چین: چین از اون کشورهایی هست که حتما یکبار هم شده باید در زندگیتون به اونجا سفر کنید